موسیقی جامعه برده داری ، چنانچه بخواهیم از روی تصاویر گروههای موسیقیدانان قضاوت کنیم ، غالبا ً پولیفونیک یا چند صوتی بوده است . چنیدین خواننده و نوازنده ، با هم آغاز می کردند و با آنکه احتمالاً همگی با یک آهنگ و یا نوای سنتی آغاز می کردند ولی هرکدام بسته به نوع صدا یا ساز ، به بدیهه خوانی یا بدیهه نوازی می پرداخته اند . موسیقی متشکل از نواهای پیچیده و در هم آمیخته پدید آمد ، هر چند باز هم بر بدیهه نوازی استوار بود و با موسیقی چند صوتی و بسیار سازمان یافته سده های میانه تفاوت فراوان داشت . در همین جوامع بود که نخستین تلاشها برای به روی کاغذ آوردن موسیقی به عمل آمد . در خط موسیقی هیچ کدام از این فرهنگهای اولیه ، زیر و بمی و فاصلة زمانی با دقت لازم برای هر قطعه موسیقی نشان داده نشده است . خط موسیقی آن روزگار ، گاهی تصویری از حرکات دست و انگشت رهبر گروه نوازندگان یا خوانندگان بود . یونانیان ، پیشرفته ترین خط موسیقی را بر اساس محل انگشتها به هنگام نواختن هر ساز تدوین کردند. موسیقی در این جامعه ها نیز دقیقاً ریتمیک بود . حرکات پیچیده رقصهای مذهبی را منعکس می کرد ، و در آن نه فقط از انواع گوناگون تنبک و دایره زنگی بلکه از انواع زنگها و زه ها نیز استفاده می شد و نتیجه اش نوعی موسیقی آوازی و ضربی بود . در آفریقا گونه ای از موسیقی ریتمیک به عنوان وسیله ارتباط شکل گرفت که نوایش از مسافات دور شنیده می شد . در این جامعه های اولیه ، موسیقی ، شکلی دو گانه به خودش گرفت که در سراسر حیات بعدیش ـ همچنانکه بلا بارتوک Bela Bartok آهنگساز بلغار می گوید ـ ماندگار شده است . ممکن است « زیر نفوذ زبان واقع شود » ، حالتهای درونی بازتابی را پدید آورد ، یا « زیر نفوذ ریتم واقع شود » و حرکت در جهان خارج را به دنبال آورد .